De Torrewachters Roeselare

Voorlaatste ronde van de Interclubs, de laatste uitronde waarbij beide teams gezamenlijk de Oostendse zeelucht gingen opsnuiven. Onze ene team werd er lyrisch van en boekte een nipte zege, ploeg 2 kreeg er een delirium van en trok terug het binnenland in met een kleine nederlaag.

Oostende viert dit jaar zijn 100-jarig bestaan en was voor hun laatste thuisronde uitgeweken naar de plaatselijke thermen (zie foto) waar er letterlijk en figuurlijk een soort zeeslag ontstond. Martijn was natuurlijk zijn zwembroek vergeten en de zoektocht naar een passend vervangstuk in de lokale Zeeman leverde hem heel wat stress op bij de start van zijn partij. Zijn tegenstander speelde daarentegen heel solide, Martijn die last had van een te krappe zwembroek stelde snel remise voor, maar daar wou de Oostendenaar niet van weten en hij lanceerde een kamikaze-aanval. Het lukte net niet om gebruik te maken van de zwakke plekken in Martijns stelling en af te wikkelen naar meer. Toen onze Torrewachter onverhoopt een schijnoffer uit zijn te krappe zwembroek toverde, kantelde de wedstrijd en Martijn rijfde zowaar het volle punt binnen. Bernard kreeg al vroeg in zijn game te maken met een kwaliteitsoffer op f3, het resultaat was een sterk vijandelijk centrum met twee aanstormende pionnen. Het zag er gevaarlijker uit dan het was, Burny kon alle grote en kleine dreigingen makkelijk de baas en toen hijzelf volledig was ontwikkeld keerden de kansen. Na heel wat geruil en pionwinst van onze man was de laatste rij van zwart extreem zwak geworden en de Oostendse nederlaag kon je al ruiken. Zover liet de zeeman het niet komen en hij gaf sportief op. Warre had dit keer voor een snelle remise gekozen. Een aarzelende opening zorgde voor wat voordeel bij zijn Oostendse overbuur. In het middenspel werden zowat alle stukken afgeruild, enkel dame en toren bleven op de mat staan. Het zorgde aanvankelijk voor een onaangenaam eindspel voor de Warre. Hij probeerde het wat aangenamer voor zichzelf te maken met een pionoffer en een daaruit voortvloeiende torenactiviteit. Nadat de dames in de doos waren verdwenen ging het spel meer en meer richting een puntendeling en met een soldaatje minder was dat voor Warre een goede zaak en zo geschiede... Marc kent een wisselvallig interclubseizoen en ging ook zondag kopje onder in de Oostendse Thermen. Zijn mindere schaakspel inspireerde hem echter tot een mooi literair en bijwijlen filosofisch schrijfsel van zijn schaakpartij en dat ziet ondergetekende graag, vandaar dat ik hem integraal aan het woord laat: "De partij begon, zoals altijd, met hoop en ambitie. Mijn stukken namen hun posities in, ogenschijnlijk klaar voor een heroïsche strijd. Helaas bleek mijn opening zo inspiratieloos dat zelfs mijn pionnen zich schaamden. De tegenstander, een meester in strategie, sloeg genadeloos toe en ik balanceerde meteen al op de rand van de afgrond. Een moment van illusoir vertrouwen volgde, toen ik dacht het tij te keren. Maar nee, een ondoordachte zet, een verloren toren—het was een meesterwerk van zelfvernietiging. Ik keek naar het bord en wist: dit is het einde. Opgeven was onvermijdelijk, hoewel zelfs dat als een nederlaag voelde. Ik zuchtte, schudde mijn hoofd en besloot: er is altijd een volgende partij (of zoiets)..."

Meester Keirse liet deze week zijn oog vallen op tweede klasse. In de partij tussen Dany en Stijn viel er heel wat te beleven. Het begon met een strategisch gevecht om het centrum en ruimtevoordeel te bekomen. Toen dat in het voordeel van Stijn kantelde ging deze over tot een koningsaanval die na een onnauwkeurigheid van Dany volledig overweldigend leek, maar dan kwam Dany uit het niets weer terug in de partij met een verrassend paardmanoeuvre om vervolgens een mat in één te missen! Veel plezier met Video 103: Dany Van Hamme - Stijn Herreman.